سروده عارف قزوينی در وصف اشو زرتشت

نگارنده: ایرانمهر

عارف قزوینی شاعر گرانقدر ایران در سده پیش و در دوران قاجاریه به دنیا آمد و از جمله شاعران علاقه‌مند به فرهنگ ایران به شمار می‌آید.

این شاعر ارجمند و دوستدار ایران‌زمین، شعر زیبایی دارد كه در وصف اشوزرتشت سروده است.

زرتـشـت

به‌نام آن‌كه در شانش كتاب است
چــراغ راه دیـنــش آفتــاب اســت

مـــهیـــن دســتور دربــار خـدایـی
شــــــرف بخــش نـــژاد آریــــایـی

دوتا گــــردیده چـــرخ پیـر را پشت
پی پـــوزش بـه پیـش نام زرتشـت

بــه زیــر سـایـه نـامــش تــوانـــی
رسـید از نــو بـه دور باســتانــــی

ز هــاتف بشــنود هر كس پیامش
چو عـارف جان كند قربـان نامــش

شـفق چون سر زند هر بامـدادش
پی تـــعظیم خـور، شــادم بیـادش

چومن‌ گر‌دوست‌داری‌كشور‌خویش
ستایــش بایــدت پیـغمبر خویــش

بــه ایمــــانی ره بیــگانــه جویــی
رها كن، تا بــه كی بــی آبـــرویی

به قرن بیـست گـــــر در بنــد آیی
همان به، دیـن بـــهدینان گـــرایی

به‌چشم عقل، آن‌دین‌را فروغ‌است
كه خود بنیـان كن دیـو دورغ است

چون دین كردارش و گـفتـار و پندار
نـكو شـد بـهـتر از یـك دیــن پــندار

در آتشـــكده دل بر تــــو بــاز است
درآ كاین خانه سـوز و گــداز اسـت

هر آن دل كـه نباشـد شعـلـه‌افروز
به حال ملك و ملت نیست دلـسوز

در این آتــش اگـــر مامــن گزیــنـی
گلستـان چـون خلیل، ایران ببینی

دراین‌كشورچو‌شد‌این‌شعل ه‌خاموش
فتـــادی دیگ مــلیت هـم از جوش

تو را این آتش اسباب نجــات است
در این آتش، نهان آب حیـات است

چنان یكسـر سراپای مرا سـوخـت
كه باید ســـوختن را از مـن آموخت

اگرچه ازمن به‌جز‌خاكستری‌نیست
برای گــرمی یك قرن كافی اسـت

چو انــدر خاك خــفتم زود یــا دیـــر
توانی‌‌‌‌‌‌‌‌جست از‌آن‌خاكستـر، اكسیر

بـه دنیـا بس همــین یك افتـــخـارم
كــه یـــك ایــــرانـــــی والاتبـ‌‌ـــــارم

به خون دل نیم زین زیسـت، شادم
كه زردشتـــی بـــود خــون و نـژادم

در دل باز چــــون گـــوش تـــو و راه
بــــود مســـدود، بـاید قصـه كـوتــاه

كنونت نیـست چون گوش شـنفتن
مـرا هـــم گفتـــه‌هـا بـایـد نـهفــتن

بسی اســـرار در دل مانده مسـتور
كـــه بـی تـردید بـایســتی بـرم گور

با تاریخ فـا ، مرجع تاریخ و تمدن ایران و جهان باستان همراه باشید…

2 نظر در “سروده عارف قزوينی در وصف اشو زرتشت”