ابوبكرمحمد فرزند زكرياي رازي به سال ٢٥١ مهي در شهر ري زاده شد و در اين شهر رشد و نمو يافت. گفته ميشود در دوران جواني به موسيقي و شعر دلبستگي داشته است. در همين روزگار جواني وي به زرگري و سپس كيمياگري روي آورد. ديدگاهايش در راستاي دانش كيما و شيمي شوند آن شده است كه امروزه او را پدر دانش نوين شيمي بدانند. وی در ميانسالي شيفتهي دانش پزشكي شد و راه بغداد را براي آموختن پزشكي در پيش گرفت. در آن روزگار شهر بغداد از ازرش وافري در دانشهاي گوناگون برخوردار بود و در اين دانش نيز تا اندازه اي جايگزين دانشگاه جندی شاپور شده بود. اين دانشمند ايراني مدتي پس از آنكه به نيكي پزشكي را در اين شهر فرا گرفت به فرنشيني(: ریاست) بیمارستان «معتضدی» برگزيده شد. رازي پس از مرگ معتضد خلیفه عباسی، به ری بازگشت و فرنشيني بیمارستان ری را پذيرفت و تا پایان زندگي در این شهر به درمان بیماران ميپرداخت. گفته ميشود تلاشهاي او در راه دانش سرانجام شوند نابينايي او گشت. این دانشمند ایرانی از آنجا که نوشتارهاي خود را به زبان عربی مینوشت، نزد باختريان(: غربيان) به جالینوس عرب نیز نامور بوده است. وي سرانجام در سده ي چهارم مهي در شهر ري درگذشت.
اكتشافات و آثار زيادي كه اين دانشمند ايراني از خود برجاي گذاشته است شوند آن شده است كه همه ي جهانيان در روزگار پس از او وامدارش باشند. وي نخستين فردي است كه بيماري آبله و سرخك را از هم جدا ساخت و براي درمان اين بيماري ها راه هاي درمان گوناگون پيشنهاد داد. او وارونه(: برخلاف) بر زمان خود كه كالبدشكافي جسد انسان را امري غيرمذهبي و ناپسند مي دانستند و در اين امر به تشريح بدن ميمون ميپرداختند؛ به تشريح كالبد انسان و اعضايش پرداخت و نخستين كسي بود كه برخي از شعبه هاي اعصاب را در گردن و سر انسان شناخت و در اين باره گفته هايي را بيان كرد. همچنين او را پایه گذار شيوه ي آموزشی که امروزه در بیمارستانهای آموزشی جهان رعایت میشود ميدانند. چرا كه او در بیمارستان ری در حالی که شاگردان و شاگردانِ شاگردانش پیرامون او بودند به درمان پريشانحالي افراد میپرداخت. اما پيش از اينكه رازي دست به اين كار بزند هر بیماري نخست به دست شاگردانِ شاگردان معاینه میشد؛ در صورت ناتواني در تشخیص، بیمار را نزد شاگردان رازی میفرستادند. اگر آنان نیز متوجه شوند(: دليل) بیماری نمیشدند بیمار را نزد رازی میفرستادند.
كشف الكل، اسيد سولفوريك، اسيد كلريدريك، استات مسي يا زنگار-كه با آنها زخم را شستشو ميدادند-، اكسيد زرنيخ يا مرگ موش، اسيد سيتريك، و ساخت داروهاي سمي آلكالوئيدي كه براي درمان بيماران به كار ميرفت از جمله اكتشافاتي است كه اين دانشمند ايراني به جهانيان ارزاني كرد. افزون بر اين شمار آثار او را تا٢٧١ اثر آورده اند كه از جمله باارزشترين اين آثار ميتوان از «الحاوی»، «المنصوری»، «الجدریوالحصبیه» كه هر سه درباره ي دانش پزشكي است را نام برد. گفته ميشود رازی در دانشهاي ديگري از جمله فیزیک، فلسفه، فیزیولوژی و کالبدشکافی ، ستارهشناسی، جانورشناسی، گیاهشناسی ، کانیشناسی ، زمین شناسی ، هواشناسی و نورشناسی نيز سرآمد روزگارش شده بود و راهگشای افرادی چون ابوریحان بیرونی و خیام نیشابوری بوده است. همچنین وي را نخستين فردي ميدانند كه به انرژي درماني پرداخته است.